In mijn vorige column over dit heikele onderwerp gaf ik mijn ongerustheid aan over de naderende ontwikkelingen rondom de aangekondigde testsamenleving. Het is niets minder dan een vorm van medische apartheid, een soort van medicalisering van de samenleving. Ontstaan door een virus dat de status “pandemie” kreeg opgespeld door de Wereld Gezondheid Organisatie(WHO).
Geen leven zonder risico
Het betekende voor regeringen over de hele wereld dat ze drastische maatregelen mochten nemen om het coronavirus in te dammen. Na ruim een jaar is uit de verzamelde cijfers gebleken dat het uitroepen van de status ‘pandemie’ erg hoog was gegrepen. De verwachte aantallen sterfgevallen bleken mee te vallen. Uiteraard roepen overheden dat de coronamaatregelen daar aan hebben bijgedragen. Dat valt nog te bezien. Gaandeweg werd duidelijk dat de meeste sterfgevallen werden geteld in gebieden met een verarmde bevolking en ongezond leefpatroon. Ook de senioren op hoge leeftijd waren een doelwit van het virus. Onder jongeren zijn nauwelijks overlijdens geregistreerd. In het verstrijken van de tijdlijn werd duidelijk op welke doelgroep de maatregelen moesten worden gericht. Een beroep op het gezond verstand had veel kunnen helpen. Een zeker risico kan nooit worden vermeden. Er overlijden dagelijks mensen aan hart- en vaatziekten, ook kunnen we rampen, oorlogen en ongelukken niet uitsluiten. Er bestaat geen leven zonder risico.
Aan het lachgas
Na een jaar corona-onderdrukking is het hoog tijd voor versoepelingen van de repressieve maatregelen om de oplopende economische schade, en niet te vergeten geestelijke gezondheidsschade, terug te dringen. De noodwet, lockdown en avondklok richten onverantwoordelijk veel maatschappelijke en financiële schade aan. Veel ondernemers en hun werknemers liggen aan het overheidsinfuus en het uitgaansleven is uit de samenleving gerukt. Families en vrienden vervreemden van elkaar en nu ineens ontstaat een discussie over uitsluiting van ongevaccineerden en mensen die zich niet laten testen. Polarisering gooit de maatschappij op z’n kop. Een zorgelijke ontwikkeling. De ontredderde samenleving moet snel normaliseren om te voorkomen dat de maatschappij radicaliseert. Overheden steken zich tot over de oren in de schulden en centrale banken hebben met hun stimuleringsbeleid een enorme bubbel gecreëerd op de financiële markten. Beurzen en huizenprijzen gingen door het dak waardoor de inkomens- en vermogensongelijkheid enorm toeneemt. Jongeren die geen woning kunnen kopen en thuis blijven hangen gaan massaal aan de antidepressiva of aan het lachgas. Niet om te lachen maar om te ontsnappen aan hun sociale ellende. De schadelijke effecten die voortvloeien uit hun vrijheidsberoving zijn het gevolg van het regeringsbeleid.
Medische apartheid
Nu de overheid gaat versoepelen blijkt ineens dat we onze vrijheid moeten terug verdienen. Hoe bedenk je het. De maatschappelijke vrijheid is ons afgenomen ter bescherming van onze eigen gezondheid en nu moeten we aan voorwaarden voldoen om onze eigen vrijheid terug te winnen. We moeten bewijzen dat we gezond zijn als we weer toegang willen krijgen tot evenementen, theaters, stadions en overal waarvoor een entreebewijs nodig is. De omgekeerde wereld. Dus ik ben ziek tenzij ik het tegendeel kan bewijzen! Heel apart, dat lijkt op medische apartheid. Ooit was het gebruikelijk dat we thuis bleven als we een besmettelijke infectie hadden. Nu wordt ons laatste beetje zelfvertrouwen afgenomen door ons verplicht te laten testen. Onbegrijpelijk, althans in mijn beleving. Ik weiger aan deze onderwerping mee te doen en blijf vertrouwen op m’n eigen gezond verstand. Er bestaat in NL nog een recht op zelfbeschikking. Dat de overheid de gezondheidszorg als een overheidstaak ziet is prima, zo lang het gaat om organisatie, financiering en gezondheidsadviezen.
Technocratische dictatuur
Dat roken aan banden wordt gelegd en dat wordt gewaarschuwd voor gebruik van alcohol en drugs vinden we ook prima. Dat we dan toch een biertje drinken en/of een sigaartje roken wordt geaccepteerd mits het niet hinderlijk is voor de omgeving. Als de samenleving gevaar loopt door overlast van onder invloed verkerende personen dan zien we graag dat de overheid ingrijpt. Als ik als gezonde burger onder voorwaarden toegang mag krijgen tot evenementen dan leef ik in een dictatuur. Als de overheid mij daarvoor dwingt om mij te testen dan is het alsof ik eigendom ben van de Staat. Krijg ik dus een testuitslag op mijn mobiel en een vinkje achter mijn BSN in de computer van de Staat. Als we op deze manier onze economie moeten redden dan is de vrije markteconomie reddeloos verloren. We geraken in een technocratische dictatuur naar het Chinese model. Het social creditsysteem waarin de burger punten scoort voor zijn gedrag. Bij een lage score geen (voor)rechten.
“Stichting Open Nederland”
Nu is in alle haast een instelling in het leven geroepen om het testen in goede banen te leiden. Het mag wat kosten. Er is bijna een miljard euro uitgetrokken voor een particuliere stichting. De “Stichting Open Nederland” ontvangt zomaar 925 miljoen euro voor haar activiteiten. Als je goed nadenkt over de inhoud van hun activiteiten zoals we kunnen inzien bij de Kamer van Koophandel dan zou dat op z’n minst vragen moeten oproepen in de politiek, althans dat wil ik hopen. Zie tekst op de foto:
Ik citeer: “Het leveren van een bijdrage aan het heropenen van NL gedurende en na afloop van de COVID-19 pandemie.” De omschrijving is heel ruim gesteld en niet alleen bestemd ter bevordering van de volksgezondheid. Alles bedoeld in de ruimste zin van het woord. Hier blijven we jaren mee opgescheept als we massaal meedoen.
Slechts het begin
Ben heel benieuwd hoe snel de lol er weer af is. Om na zoveel plichtplegingen een test vooraf en een test na het evenement, bioscoop, theater, stadion etc, te moeten ondergaan zou best snel kunnen vervelen. Dat terwijl er bij het MKB een flinke inhaalslag moet worden gemaakt om de geleden coronaschade in te halen. Ook vraag ik mij af hoeveel mensen zich willen onderwerpen aan deze nieuwe vorm van totale controle. Doen we massaal mee dan is het slechts het begin van het Chinese social creditsysteem. Wie had dit kunnen bedenken na 76 jaar bevrijding.
GW
appeared first on Biflatie.