Libië kent ernstige stroomtekorten, politieke chaos en een verouderde infrastructuur. Toch groeide het de afgelopen jaren uit tot een onverwachte speler op het wereldtoneel van Bitcoin (BTC) mining. De reden? Bizar goedkope stroomtarieven die zelfs oude afgeschreven mining-apparatuur weer winstgevend maken. Inmiddels grijpt de overheid keihard in. Maar het ondergrondse netwerk is diepgeworteld.
Bitcoin mining in een wettelijk grijs gebied
Sinds 2018 zijn cryptovaluta officieel verboden in Libië. Maar in de praktijk bestaat er geen specifieke wet die Bitcoin mining expliciet strafbaar stelt. Die juridische grijszone werd jarenlang benut door duizenden Libische én buitenlandse operators. Ze importeerden verboden apparatuur via smokkellijnen en gebruikten zwaar gesubsidieerde elektriciteit, die nauwelijks 0,4 cent per kilowattuur kost.
Die energietarieven maakten het mogelijk om zelfs verouderde ASIC miners winstgevend te gebruiken. Zo groeide Libië in 2021 uit tot verantwoordelijk voor ongeveer 0,6 procent van het wereldwijde Bitcoin netwerk. Daarmee liet het niet alleen alle Arabische landen achter zich, maar ook meerdere Europese economieën.
Ziekenhuizen en mining farms delen één netwerk
De keerzijde? Al die clandestiene mining farms draaien op hetzelfde overbelaste elektriciteitsnet dat ook ziekenhuizen en huishoudens van stroom moet voorzien. In sommige regio’s duurt een stroomuitval tot achttien uur per dag. Volgens schattingen verbruikt Bitcoin mining op het hoogtepunt bijna twee procent van het totale stroomverbruik in Libië. Dat zet enorme druk op een toch al kwetsbare energievoorziening.
Autoriteiten luiden nu de noodklok. In november 2025 kregen negen mensen drie jaar cel nadat ze een staalfabriek in Zliten hadden omgebouwd tot mining center. In Benghazi werden eerder al duizend apparaten in beslag genomen. In Misrata arresteerden ordediensten zelfs vijftig Chinese staatsburgers bij een megaraid op een industriële farm.
Illegaal, maar lucratief
Hoewel Libië officieel geen wetten heeft die mining zelf verbieden, pakt justitie operators aan via een omweg: elektriciteitsdiefstal, illegale import en witwaspraktijken. Toch blijft de industrie aantrekkelijk voor durfals. In een land waar energie vrijwel gratis is, de overheid versnipperd is en handhaving moeilijk, loont het risico vaak meer dan het kost.
Om detectie te vermijden, gieten sommige miners zelfs cement over delen van hun apparatuur, om warmtebeelden van drones en infraroodcamera’s te verstoren. Anderen vestigen zich in afgelegen fabrieken of industrieterreinen, waar hoog stroomverbruik minder opvalt.
Politieke verdeeldheid over toekomst crypto
De Libische regering is verdeeld. Sommige beleidsmakers pleiten voor legalisering, registratie en belastingheffing. Ze zien mining als een potentiële bron van buitenlandse valuta en werkgelegenheid. Anderen zien het als een bedreiging voor de stabiliteit van het energienet en wijzen op de risico’s van witwassen en criminele netwerken.
Ook internationaal groeit de zorg. Analisten waarschuwen dat cryptomining in kwetsbare landen met gesubsidieerde stroom structurele schade kan aanrichten. Zonder heldere wetgeving en marktconforme energietarieven blijft het een recept voor overbelasting, smokkel en schaduwfinanciën.
De vraag is dus niet alleen of Libië mining moet toestaan, maar of het überhaupt in staat is om er grip op te krijgen.
Het bericht Hoe spotgoedkope stroom Libië tot een verborgen Bitcoin hotspot maakte verscheen eerst op Newsbit.