Bitcoin mining is niet meer het domein van techneuten met een serverkast in de kelder. Het is een miljardenindustrie geworden, en de inzet is hoog. Wie in 2025 nog mee wil draaien aan de top, moet beschikken over ultrakrachtige hardware, goedkope stroom, én strategisch inzicht. Maar wat kost het nou echt om één Bitcoin te minen? De nieuwste cijfers laten een zorgwekkend beeld zien.
De energie die nodig is om één enkele Bitcoin te delven, is inmiddels gigantisch. Door de halvering in april 2024, waarbij de beloning voor miners werd gehalveerd van 6.25 naar 3.125 BTC per blok, is het aantal beschikbare munten omlaag gegaan terwijl de concurrentie toenam. Het gevolg? Hogere kosten, meer stroomverbruik, en verscherpte milieudiscussies.
De impact van de halvering op de miningkosten
De halvering van 2024 heeft het speelveld volledig veranderd. Waar het vóór de halvering zo’n 104.741 kilowattuur (kWh) kostte om één Bitcoin te minen, ligt dat aantal in 2025 op ongeveer 854.400 kWh. Dat is meer dan wat een gemiddeld Amerikaans huishouden in 81 jaar verbruikt.
Deze stijging is het directe gevolg van een verdubbeling van het wereldwijde hashrate, die in juli 2025 een recordhoogte van 894,5 EH/s bereikte. Meer rekenkracht betekent meer energieverbruik per gedolven munt.
Waarom crypto delven zo energie-intensief is
Het minen van Bitcoin werkt via het Proof-of-Work-mechanisme. Miners moeten complexe berekeningen uitvoeren om transacties te verifiëren. Deze berekeningen vereisen krachtige ASIC-hardware die continu op volle toeren draait.
Het wereldwijde verbruik voor Bitcoin mining is inmiddels gestegen naar 384,48 GWh per dag, vergelijkbaar met het totale verbruik van een land als België. Dit onderstreept waarom de discussie rond duurzaamheid en energietransitie zo actueel is binnen de cryptowereld.
Verschillen per land: waarom locatie bepalend is
Niet elke miner betaalt hetzelfde bedrag om een Bitcoin te produceren. In de Verenigde Staten, waar de gemiddelde elektriciteitsprijs in april 2025 op $0,13 per kWh lag, kost het gemiddeld $111.072 om één BTC te minen. In regio’s met goedkopere stroom, zoals Paraguay of Kazachstan, kunnen de kosten dalen tot onder de $35.000 per munt.
Kazachstan is hier een sprekend voorbeeld. Daar verbruikt crypto mining bijna 1 op de 5 opgewekte watts, grotendeels uit kolencentrales. Het gevolg: lage kosten, maar hoge CO₂-uitstoot. In Paraguay daarentegen draait mining op overtollige waterkracht, wat leidt tot aanzienlijk lagere emissies.
Hardware en afschrijvingen: een dure basisvoorwaarde
Om mee te doen aan de race, hebben miners topapparatuur nodig. ASIC-miners zoals de Antminer S19 XP kosten al snel duizenden euro’s per stuk. Maar deze apparatuur veroudert snel. Innovatie in de sector is meedogenloos: wie geen recente hardware gebruikt, blijft achter of maakt verlies.
Daar komt bij dat de afschrijving van hardware gemiddeld 1 tot 3 jaar bedraagt. Na die periode zijn de machines vaak technisch of economisch afgeschreven, wat leidt tot veel elektronisch afval.
Koeling en infrastructuur: een vaak vergeten kostenpost
Wat vaak vergeten wordt, zijn de bijkomende kosten van koeling. Mining apparatuur produceert enorme hoeveelheden warmte. In grootschalige farms kan 20 tot 30 procent van het stroomverbruik alleen al opgaan aan koeling en ventilatie. Sommige bedrijven gebruiken zelfs immersiekoeling met speciale vloeistoffen om de apparatuur draaiende te houden.
Ook de kosten voor beveiliging, brandpreventie en netwerkinfrastructuur kunnen oplopen tot duizenden euro’s per maand, afhankelijk van de schaalgrootte.
Milieu-impact: de ecologische voetafdruk van mining
Naast geld is er ook een duidelijke ecologische prijs. Amerikaanse miners, goed voor 37,9% van het wereldwijde miningvolume, stoten jaarlijks meer dan 20 miljoen ton CO₂ uit. Dit komt overeen met de uitstoot van 4,4 miljoen auto’s op benzine.
In landen waar het stroomnet grotendeels draait op fossiele energie, zoals Kazachstan, is de CO₂-uitstoot per gedolven Bitcoin extreem hoog: tot wel 598 kilogram per kWh, of bijna 600 ton CO₂ per munt.
Regulering en toekomstig overheidsbeleid
De energievraag van Bitcoin mining zorgt voor groeiende zorgen bij beleidsmakers. In de VS zijn al voorstellen gedaan om extra heffingen op te leggen aan grote miners, vooral tijdens piekmomenten op het net. Ook wordt overwogen om subsidies en belastingvoordelen voor stroomgebruik in de sector terug te draaien.
Sommige landen, zoals Ierland, hebben al te maken met situaties waarin meer dan 8% van alle stroom naar cryptomining gaat. In een energietransitie die gericht is op duurzaamheid, lijkt dit moeilijk houdbaar.
De rol van Proof-of-Stake als alternatief
Door de hoge energie- en milieukosten stappen steeds meer blockchains over op alternatieve validatiemethoden zoals Proof-of-Stake. Ethereum deed dit al in 2022, en zag zijn energieverbruik dalen met meer dan 99%.
Toch blijft Bitcoin voorlopig trouw aan zijn oorspronkelijke consensusmechanisme. Dat maakt het netwerk robuust en veilig, maar ook zwaar en kostbaar in onderhoud.
Wie profiteert nog van mining in 2025?
De rekensom wordt steeds lastiger. Alleen miners met toegang tot extreem goedkope of hernieuwbare energie kunnen nog winst maken. Denk aan waterkracht in Paraguay of private zonne-energieparken in Texas.
Voor particuliere beleggers is de drempel zo goed als onhaalbaar geworden. De investeringskosten zijn te hoog, de concurrentie te fel, en de marges te smal. Mining is anno 2025 vooral een spel voor grote spelers met diepe zakken.
Wat dit betekent voor investeerders
Voor wie overweegt te investeren in mining, of in bedrijven die daarin actief zijn, is het essentieel om verder te kijken dan de koers van Bitcoin. Lage energieprijzen, groene stroombronnen en schaalvoordelen maken het verschil tussen winst en verlies.
Bovendien wordt duurzaamheid steeds belangrijker voor institutionele beleggers. Bedrijven met een hoge CO₂-uitstoot lopen het risico hun financiering kwijt te raken of uitgesloten te worden van groene fondsen.
Het bericht Hoeveel kost het écht om één Bitcoin te minen in 2025? verscheen eerst op Crypto Insiders.